September 2004
Post date: Feb 5, 2009 9:30:29 PM
Toen een paar dagen geleden de expediteur vertrok, was mijn kamer al nauwelijks meer te herkennen en nu, vlak voor mijn vertrek, lijkt het nergens meer op. De meubels staan kriskras door de kamer, de kasten zijn helemaal leeg, mijn koffers staan afgevuld klaar en alles is gesopt en gedweild (maar dat is eigenlijk niets bijzonders). Het is bijna vakantie en ik sta op het punt om naar huis te gaan!
Voor het zover kon zijn, waren er eerst de examens. Traditioneel is juni namelijk de examenmaand. In het seminarie gaat dat gepaard met een ander dagritme: minder vroeg op en 's avonds de mogelijkheid om de stad in te gaan. Iets wat door het jaar heen zo goed als ondenkbaar is. Daarom is voor mij en veel van mijn medestudenten juist deze maand de leukste van het jaar: Piazza Navona is nu eenmaal het mooist als het al bijna donker is en op een warme avond na een lange dag smaakt een ijsje echt het lekkerst.
Niet alleen het dagritme ook de sfeer in huis verandert in de laatste weken. Uiteraard vanwege de examenstress, maar nog meer vanwege het naderende afscheid van hen die vertrekken en het jaarlijkse ritueel van het ontruimen van de kamers. Gedurende de zomermaanden verdient het seminarie een centje bij als eenvoudig hotel. Daarvoor moeten echter wel alle kamers ontruimd zijn. De studenten dienen derhalve na hun laatste examen al hun spullen in te pakken en – voorzover ze niet worden meegenomen – op te slaan in de bibliotheek. Het slepen met dozen, bedden en andere spullen: elk jaar lijkt het wel stoelendans.
Voor mij was het de laatste keer. Helemaal klaar met mijn studie ben ik nog niet, maar mijn verblijf in het seminarie zit erop. Mijn spullen zijn dus ook ingepakt en het meeste is naar huis gestuurd. Alleen mijn (veel te zware) koffer, rugtas en handbagage staan er nog. Wanneer ik dadelijk de conrector gedag heb gezegd en de kokkin nog eens heb bedankt, ga ik – vervolg ik mijn pad. Gelukkig bood een student aan met me mee te gaan naar het station, anders had ik al die kilo’s alleen moeten zeulen door het immer overvolle openbaar vervoer. Het is wellicht dit soort van broederlijkheid waar ik straks mijn dierbaarste herinnering aan zal hebben. Juist daarin bleek vaak de grenzenloosheid in een seminarie dat vanwege de internationaliteit juist gekenmerkt wordt door grenzen.