Post date: Oct 14, 2014 3:06:01 PM
d.d. 15 oktober 2014
Momenteel wordt in Rome door een flinke groep bisschoppen van over de hele wereld vergaderd over het gezin in onze huidige samenleving. Mede geholpen door een aantal echtparen wil men nagaan hoe de Kerk het beste over het gezin en over relaties kan spreken. Dit is geen gemakkelijke opgave, want wat we hier misschien als positief begrijpen kan ergens anders verkeerd worden verstaan. Toch gaat het over iets wat voor alle mensen belangrijk is en waar veel mensen mee bezig zijn.
Zo zag ik laatst een Tv-programma waarbij Filemon Wesselink Katja Schuurman een paar dagen volgde. Het was een interessant gesprek tussen twee jonge ouders. Filemon bleef Katja maar vragen naar haar verantwoordelijkheidsgevoel. Waarom was ze soms zo roekeloos? Moest ze er niet als eerste voor zorgen er altijd voor haar kind te kunnen zijn? Katja wenste ook niet anders dan dat, maar gaf aan dit vanuit liefde te willen doen. Ze wilde haar vrijheid niet laten beknotten doordat iets vanwege verantwoordelijkheid moet.
Ik denk dat Katja Schuurman hierin oprecht is. Volgens mij bedoelde ze te zeggen dat ze graag van binnenuit – vanuit haar hart – het goede wil doen en niet omdat het van buiten wordt opgelegd. Dat geldt volgens mij voor elke vader en moeder, maar (als het goed is) ook voor iedere leraar, directeur, dominee, pastoor, politieagent en zo voort.
Toch is er ook iets waarin Katja zich vergist. De liefde zou inderdaad onze diepste drijfveer moeten zijn. Maar daardoor komt er ook verantwoordelijkheidsgevoel in ons op. Niet als iets wat onze vrijheid beneemt, maar de ruimte geeft om wat vanwege onze liefde nodig is, met liefde te doen. Liefde, vrijheid en verantwoordelijkheid horen op de een of andere manier bij elkaar. Hoe precies? Dat is nu exact de vraag waar ze in Rome niet over uitgepraat raken.