December 2003

Post date: Feb 5, 2009 9:35:06 PM

De bel gaat. Het is vijf voor één en bijna etenstijd. Al de hele ochtend is een kokkin bezig geweest om het voor veel Italianen misschien wel belangrijkste moment van de dag voor te bereiden: il pranzo! De bel heeft iedereen gewaarschuwd en het hele seminarie treedt aan om aan te schuiven. In de eetzaal aangekomen verdelen de studenten zich over de kleine tafeltjes voor vier personen, de studenten die serveren nemen ook hun plekken in en de stafleden lopen door naar een deels afgezonderde ruimte. Daar zullen zij, nadat de rector het angelusgebed heeft voorgebeden en de tafelzegen heeft uitgesproken, plaatsnemen om op iets comfortabelere stoelen en met wat meer grandeur zich te goed te doen.

Er zijn telkens vier studenten, die de twee gangen en het fruit opdienen. Zij zorgen ook voor voldoende water, brood en wijn. Deze keer heb ook ik de beurt en na het gebed spoed ik me met mijn collega’s naar de keuken. Onze kokkin giet net de rode saus over de zopas afgegoten spaghetti (rode spaghetti: altijd lastig!) en vult de dienschalen. Eerst een naar de superiori en dan meteen naar de luidruchtig wachtende studenten.

Het jaar is nog jong en iedereen moet nog een beetje wennen. Er zijn bijvoorbeeld vijftien nieuwe seminaristen, die vaak het Italiaans nog niet echt machtig zijn. Ook de koks moeten weer in het ritme komen. De meeste studenten studeren aan één van de zes betrekkelijk nabij gelegen pauselijke universiteiten. Dit jaar zijn er echter drie studenten, die bijna een uur moeten reizen en dus niet op tijd kunnen komen. In de keuken dienen daarom porties te worden achtergehouden en dat is iets nieuws.

Na de pasta komt il secundo. Dit maal stukken kip met een mengsel van meegebakken aardappelen en paprika’s. Het opdienen ervan vergt soms geduld. De een wil een poot, en de ander perse geen vleugel. Dan weer wel aardappels, dan weer geen paprika. En ondertussen is ook nog ergens het water op. Toch hangt er nooit een onaangename sfeer, integendeel.

Terug in de keuken lichte paniek. Iedereen zou binnen zijn, zo meende onze kokkin. Haar Italiaanse uitspraak bleek echter nog te moeilijk voor de student bij wie ze had geïnformeerd. Het gevolg? Een laatste hongerige student en geen spaghetti meer. Wat nu? Een dag geen pasta? Onmogelijk! Daar dacht mijn medestudent gelukkig anders over en terwijl de anderen alweer de refter verlieten, begon hij meteen aan de kip.